Energie

Bij een vriend van me wordt op verjaardagen nog weleens gezongen. Iemand pakt en gitaar en dan begint het. Het is wat later op de avond, iedereen heeft een slokje op, maar toch is het geen dronken gebrul, integendeel, we doen het vooral erg graag omdat het liedjes zijn waarvan we houden, liedjes waarmee we zijn op opgegroeid en die bij ons leven gingen horen. In het eerste ochtendlicht keren we allemaal zeer tevreden huiswaarts. Hier in Parijs is een café waar dat gebeurt. In Nederland maakte ik het nog niet mee en dan heb ik het niet over karaoke of mee joelen met Hazes, nee, ik bedoel wat ik net over die verjaardag zei: iemand zit er met en gitaar en iedereen doet mee. Ik ken het wel uit Engeland, van die sing-along-avonden, ook zeer dierbaar. Het Parijse café waar ik zondagavond was, bevindt zich in de Rue de Lancry in het 10de arrondissement. Het is niet groot, tamelijk hip, om dat woord maar weer en te gebruiken, en wordt vooral bezocht door twintigers en dertigers. Overal liggen simpel uitgevoerde tekstboeken met volgens mij zo’n honderd liedjes. Iedere pagina is geplastificeerd en elk liedje heeft een nummer. Iemand roept een nummer en de gitarist weet dan wat hem te doen staat. Het zijn vooral Franse liedjes, bekende en minder bekende, maar ik kwam ook Bob Dylan tegen en gelukkig ook mijn favoriete New Yorkse band Blondie. Iedereen zingt intens mee en met haast vertederend plezier -  het leek wel om de liedjes éér te bewijzen. Je gaat er verfrist en vol energie weer weg. En vrolijk natuurlijk.