Energie

Toevallig las ik het ergens, het zat niet in mijn hoofd, ja, misschien wel, maar dan heel ver in een kleine uithoek: vandaag is het vijftig jaar geleden dat de Beatles uit elkaar gingen. Officieel dan. Ze waren daarvoor al een beetje uit elkaar. Het officiële bericht kwam niet als een donderslag bij heldere hemel. 
Ik was zeventien, ik weet nog dat ik het hoorde, het einde van het schooljaar zat eraan te komen, ik zou blijven zitten, zoals dat heette, samen met een aantal vrienden. Dat hoefde niet per se, maar een van ons had te slechte cijfers om over te gaan en wij waren solidair en sloegen voor dat schooljaar de leerboeken dicht. Niet eens half april, maar de zomer was begonnen.
De Beatles waren tien jaar bij elkaar geweest en in die tien jaar was de wereld veranderd, ook door hun toedoen. Ze stonden aan het begin van al die veranderingen en gaven dat begin vaart en een onweerstaanbaar ritme. Kinderen als ik kregen de moed en energie om aan de nieuwe tijd mee te doen, hoewel we nog te jong waren om ons van die nieuwe tijd een volle voorstelling te maken. Daarvoor was er te véél nieuwe tijd.
April 1970. April 2020. Ineens zijn er vijftig jaar voorbij. Van de Beatles heb ik alles. In sommige periodes klinkt hun muziek iedere dag door mijn werkkamer of elders in het huis. Nog steeds krijg ik er energie van. Van sommige nummers herinner ik me meteen levendig in wat voor omstandigheden ik die voor het eerst hoorde. En mijn opwinding.
Ik ga vandaag alles van ze draaien, behalve de twee nummers die ik niet te doen vind, waaronder Yellow Submarine. En ondertussen denk ik aan een nieuwe tijd. En aan alle vragen die zulke gedachten oproepen. Moed moeten we voelen. Weer. Altijd.