Energie

Nog nooit had ik een vrouw zien vechten. De meeste jongens van mijn generatie zullen dat bevestigen. Meisjes ook. Dus voordat we Diana Rigg als Emma Peel in De Wrekers zagen. Ze is overleed deze week en toen ik dat hoorde dacht ik niet dat ze al lang dood was. Vaag was ik haar blijven volgen. Ze speelde ook mee in de populaire serie Game of Thrones. Daarvan heb ik nooit een aflevering gezien, niet uit principe, maar het leek me allemaal wat te veel voor me. 
Weet het niet zeker, ik geloof dat ik ergens las dat ze niet zo graag meer sprak over haar rol als Emma Peel, waarschijnlijk omdat ze dat al een paar duizend keer had gedaan en dan ook vond dat er niet meer over gezegd kon worden.
In 1966 zond de KRO de eerste aflevering uit. Die zag ik, hoewel ik niet meer weet waar die over ging, wat er verder ook niet toe doet, ik zag Diana Rigg. Ik was bijna veertien en langzaam aan het meedoen met de nieuwe tijd die stralend was begonnen, al een paar jaar eerder trouwens, maar toen drong die beweging nauwelijks tot me door. Maar nu was ik er toch echt klaar voor, hoewel te jong er op volle kracht bij te horen.
Meisjes vochten niet, net zoals jongens niet huilden. Ging niet altijd op, maar door de bank genomen dus. Ik snapte niet goed waarom, maar zoiets was niet bespreekbaar: “Dat is nu eenmaal zo.” Aan die woorden had ik een hekel, nog steeds: niets is nu eenmaal zo. 
Toen dus Diana Rigg als Emma Peel. Die vocht keihard en dat zag er adembenemend prachtig uit, net als Diana Rigg zelf in bloedspannende kleren en met een superieure glimlach die haast nooit wegging. Ik kon daar een hele schooldag over mijmeren, geheimzinnige energie waaraan ik verslaafd was. Is nooit verdwenen.