Engel

Nog twee dagen te gaan en ik heb nog steeds geen kerstgedachte die iets in me oproept. Ik ben opgegroeid met de algemene kerstgedachte Vrede Op Aarde, maar dat is geen gedachte meer, het zijn alleen nog maar mooie woorden.
Ik loop naar de supermarkt, want ik wil morgen niet in de hysterische drukte de boodschappen voor het kerstdiner moeten doen. In mijn hoofd zit een angstige Duitse stem van een vrouw die maandagavond op de kerstmarkt in Berlijn was. Ik hoorde haar zojuist op de radio. In mijn hoofd zit het woord treitervlogger, dat Het Woord van het Jaar werd, een naar woord, even naar als waarvoor het staat. Op de tweede plaats: pokémonterreur. Het zegt veel over de schrale conditie van het land.
Op een reclamebord naast de supermarkt hangt een affiche dat aandacht moet trekken voor een kerstvoorstelling. Uiteraard straalt het affiche een pakkende kerstsfeer uit. Zo lachen de hoofden van de acteurs en actrices ons vanuit kerstballen toe. Iedere uitvoerende heeft een eigen bal. Over deze vondst zal zijn nagedacht.
Dan zie ik een meisje. Jaar of acht, denk ik. Ze heeft een dik appelgroen jack aan. Op de rugzijde ervan zijn twee vleugeltjes bevestigd, geen grote, maar wel goed gemaakte, want ik zie meteen dat het vleugeltjes zijn. Waarschijnlijk was er een kerstspel op school. Het meisje loopt traag, met tegenzin, lijkt het. En ze huilt. Een paar meter voor haar loopt haar moeder. Af en toe draait die zich om naar het meisje en roept iets. Ik kan niet verstaan wat, maar het klinkt als een verwijt. In ieder geval niet iets wat je roept tegen een kleine engel, maar ja, ik weet niet of ik erover mag oordelen. Ineens denk ik: misschien loopt daar wel mijn kerstgedachte.