Enig

Moestuintjes! Ineens waren ze er weer bij Albert Heijn. Misschien eerder, maar vorige week was ik niet de hele tijd met mijn gedachten bij het dagelijks leven. Zaterdagochtend wel. Ik was vrij vroeg in de supermarkt, want wilde nog iets aan de dag hebben.
Terwijl ik met mijn winkelwagentje in de korte rij bij de kassa sta, hoor ik de caissière vragen aan een man aan wie goed te zien is dat je die niets moet vragen: “Wilt u moestuitjes?” De man maakt een wegwerpgebaar.
Ik weet even niet meer hoe het dan ook alweer zit: moet ik dan roepen die moestuintjes maar aan mij te geven? Ik wil ze trouwens niet voor mezelf maar voor kleine familieleden die me lief zijn. Maar ja, om dat nu weer op een vroege zaterdagmorgen te gaan jengelen, dat klinkt ook weer zo dwangmatig gulzig, alsof ik me anders geen raad weet met de dag.
Als ik betaald heb, gebeurt er iets wat me vaak overkomt als er actiedingetjes worden verstrekt: de caissière vraagt me niets! Ja, toen we vorig jaar voor leuke bloempotten konden sparen, vroegen ze het wel, dus of ik voor die potten spaarde. Maar misschien zie ik eruit als een man aan wie moestuintjes niet zijn besteed. Nee, bloempotten!
Dus zeg ik het maar: “Graag ook moestuintjes.” De caissière werpt er drie bij mijn boodschappen.
Ik pak er een en lees op de bovenkant van de verpakking: SNEL AAN DE SLAG? Natuurlijk ook weer dat ik informatie moest downloaden. Kan me irriteren dat ik de hele tijd van alles moet downloaden. Jongens, het gaat om moestuintjes! De caissière zegt: “ Vergeet uw bonuskaart niet.” O ja, de bonuskaart. “En meneer, uw portefeuille!” O ja, mijn portefeuille.
Ah, daar is de overbuurvrouw: “Ah, reuze énig hè Thomas, die moestuintjes.”