Erbij

Gelukkig vindt 90 procent van het Nederlandse volk dat het echt niet kan, filmen bij ongelukken. Ik had verwacht dat minder mensen er een punt van maakten en moet uitkijken dat ik in sommige opzichten niet al te pessimistisch word.
Was vaak onderwerp van gesprek deze dagen, ook op de radio, en ik voelde er telkens lichte schaamte bij. Graag wil ik dat dat ophoudt, die schaamte vanwege andere mensen die iets doen wat ik niet in mijn hoofd zou halen. Die schaamte veroorzaakt immers ook woede of somberheid waarmee ik niet uit de voeten kan, met mijn van nature goede humeur.
Als ik zo´n gesprek op de radio hoorde, dacht ik: wat erg dat we het daarover moeten hebben! Maar ja, probléém.
Daarom komt er een campagne van het Rode Kruis.
Deze week reed ergens in de avond een brandweerwagen de straat in, met loeiende sirene. Daarna nog een. Vrijwel meteen stond ik in de voordeuropening om te kijken wat er aan de hand was (ja, brand) en waar. Bij de buren gingen ook de deuren open. De brandweerwagen reed de hoek om op weg naar, wat bleek, vals alarm. 
In mijn kinderjaren was brand altijd sensationeel, ook beangstigend maar vooral sensationeel. De hele buurt liep uit. Helpen kon en mocht niet, want de er waren brandweermannen bezig. De telefoontjes van nu waren er nog niet en ik vraag me nu af: zouden er mensen zijn die de gebeurtenis hadden gefilmd? Nee, want dan zou de film voor de huiselijke kring zijn, wat natuurlijk niet aan de rode was. De sociale media om zoiets te delen, bestonden niet. Dus je kon niet laten weten dat je erbij was. Daar gaat het de filmers toch vooral om: kijk naar mij, want ik was daar, en jij niet. Niks begrijpelijke of spontane nieuwsgierigheid! Nee!