Erkenning

Dolgraag zou ik held zijn. Denk ik niet dagelijks, maar wel toen ik las dat Prof. mr. Pieter van Vollenhoven woensdag Prof. mr. Pieter van Vollenhoven Penningen heeft uitgereikt aan negen helden. Ik wist niet dat die penning bestond en als ik zeg dat ik dolgraag held zou willen zijn, in ieder geval één keer, dan gaat het me niet om die penning. Dat soort beloningen interesseren me niet. Ik hoef geen officiële erkenning. Dat ik zelf weet dat ik held ben is me genoeg. En natuurlijk degene die ik heb gered, want daar gaat het in de meeste gevallen om, dat je een drenkeling aan de kant helpt of iemand uit een brandend huis haalt. Maar alles begint ermee dat je het natuurlijk de normaalste zaak van de wereld vindt dat je zoiets doet. Je loopt niet dóór als je iemand in het water `Help!’ hoort roepen. Het doet me dan ook goed te lezen dat de mensen die de Prof. Mr. Pieter van Vollenhoven Penning ontvingen, zich geen held voelen en het zo weer zouden doen. Ik zeg nu wel dat het de normaalste zaak van de wereld is, maar dat is niet waar. Er zijn ook omstanders die met hun mobieltje de drenkeling filmen en het daarbij laten. Helaas ben je geen held als je die mensen het water in schopt, misschien wel als je ze daarna weer aan de wal trekt. De eerste helden in mijn leven ontmoette ik in boeken die op mijn pad kwamen. Misschien was de allereerste held Flipje, het fruitbaasje uit Tiel. Mij staat bij dat hij een van zijn vriendjes hielp uit het water te komen. Ik heb die avonturen nog, ik zal het straks even opzoeken. Kuifje natuurlijk. Arendsoog, Winnetou, Zorro. Al die mensen die niet bestonden, wilde ik zijn, maar terwijl ik dat al lezend zat te willen, voelde ik ook wel dat er nog een lange weg te gaan was. Verwarrend was het toen mijn moeder iemand een `held op sokken’ noemde. Ze moest daar zo bij lachen dat ik niet durfde te vragen wat ze daarmee bedoelde. Ik lachte laf mee.