Evenwicht

In de tweede helft van december heet boodschappen doen: `van alles in huis halen’. Dat doen we de hele tijd, van alles in huis halen. Hoort bij dagen die prettig moeten zijn. Dat wensen we elkaar voortdurend toe, `Prettige dagen!’. Soms klinkt het als een bevel. Prettige dagen kunnen alleen maar prettig zijn als je van alles in huis hebt gehaald.
Gisteren liep ik met een plastic tas vol van alles door een drukke winkelstraat, toen er uit het niets, leek het, een man opdook die zei: “Zwaar hè. Je had er nog een tas bij moeten vragen. Dan had je de boel kunnen verdelen.” 
Ik keek de man aan en zag dat hij geen kritiek uitte op ons consumeergedrag, iemand die het in deze tijd over `consuminderen’ heeft. Het was ook niet grappig bedoeld. Ook had hij niet met me te doen, wat uiteraard écht niet hoefde. Nee, als hij mij was geweest had hij de boodschappen in twee tassen vervoerd. Vanwege het evenwicht. En gemak natuurlijk. Dat moest hij even kwijt. Ik herkende hem, de medemens met overal het hoogste woord, die alles beter weet en continu allerlei feiten en feitjes paraat heeft. 
Ik wilde graag iets terug zeggen, iets gevats, maar wist zo gauw niet wat. Had bovendien geen zin, want de man had al geen aandacht meer voor me en keek gespannen om zich heen om te zien waar iemand bleef.
Wilde ik wel iets gevats zeggen? Of hem sterk duidelijk maken dat hij zich met zijn eigen zaken moest bemoeien, en snel een beetje? En meteen vond ik dat ik op moest houden me over dit soort kwestietjes druk te maken. Misschien moest ik zo iemand ook het allerbeste gunnen, ook zijn inzichten.
Ik hoop dat iedereen vanavond alles in huis heeft, zodat ons niets kan gebeuren, even. Morgen zien we verder.