Examentraining

Ieder jaar hetzelfde: als de eindexamentijd aanbreekt, besef ik hard dat de mijne na al die jaren nog steeds niet voorbij is, want ik word meteen weer zenuwachtig. Ik weet ook wat me te doen staat. Vandaag of morgen fiets ik naar een school waar voortgezet onderwijs wordt gegeven. Ik kijk hoe de eindexamenleerlingen naar binnen gaan en dan hoop ik maar dat het stralend tot me doordringt dat ik niet hoef. Soms moet ik er twee keer heen.
Ik heb het trouwens ook met mijn rijexamen. Ik wandel om de paar maanden naar de rand van de stad waar het gebouw staat waar je moet zijn om theoretisch examen te doen, een gebouw dat lijkt op een Bulgaars verhoorcentrum. Van daaruit vertrek je ook voor het examen in de auto. Ik ga aan de overkant op een muurtje zitten en sla de vertrekkende auto’s gade en de groepjes mensen die voor de ingang van het gebouw zenuwachtig staan te zijn. Als ik in de ban ben geraakt van verzengende opluchting, kuier ik weer huiswaarts.
Dat examen en het eindexamen zijn de examens die er behoorlijk hebben in gehakt. Ik deed ook zwemexamen en verkeersexamen, op de fiets, maar pfff.
Over het eindexamen lees ik dat tegenwoordig examentraining de normaalste zaak van de wereld is. Er bestaan nogal wat bureautjes die daarvoor zorgen, tegen een ruime vergoeding. In mijn schooltijd zat die examentraining in het onderwijs verpakt. Als je in een vak achterstand opliep, werd er alles aan gedaan je weer op een aanvaardbaar niveau te krijgen, ook als je daar geen zin in had. Ik geloof dat `geen zin’ in die dagen geen rol speelde. En in de laatste twee jaar werd er tijdens iedere les minstens één keer met het examen gedreigd. Vandaar mij jaarlijks terugkerende zenuwen.