Experiment

Niet belangrijk, of misschien toch wel, maar ineens wist ik waarom ik graag boodschappen doe in winkels waar een bel klinkt als je er binnenkomt, waarna een winkelier (m/v) van achteren komt, duidelijk met iets anders bezig dan de winkel. Gaat me niet om het praatje, want ik houd helemaal niet van praatjes, ook omdat ik er niet goed in ben, zeker geen praatjes over onderwerpen waarover praatjes vaak gaan, zoals het weer of iets waarvan je kunt zeggen: “Het is me wat.” 
Waaraan ik hecht is uit te spreken wat ik nodig heb: “Graag een pak koffie. Ja, espresso.” Door dat hardop te zeggen schiet me nog iets te binnen, want zonder dat ik erg in heb, zie ik me zitten aan het ontbijt: “Ook een pakje boter.” Ik denk even na, de winkelier maakt van die gelegenheid gebruik en vraagt: “Anders nog iets?” Ik ga wat mogelijkheden na en schud mijn hoofd: “Nee, dat was het.” Vind ik altijd een heldere, dus prettige conclusie. 
Is dat allemaal érg ouderwets? Heb ik geen verstand van, maar geloof het niet. Wat het dan wel is? Nu niet zeggen: een manier van leven. Alles is immers een manier van leven. Toch bedoel ik dat.
Ik denk hieraan bij een experiment van Albert Heijn. In Zaandam ging eergisteren een filiaal open met alleen maar levensmiddelen en geen kassa meer, ook geen betaalpunt waar je zelf de boodschappen scant. Nee, gebeurt allemaal automatisch. Je opent de deur met je betaalpasje en vanaf dat moment wordt alles vanuit het plafond en met druksensoren geregistreerd. Je pakt wat je nodig hebt, is meteen betaald, klaar, en je rent weer naar de auto.
Hiervan worden we vast ongeduldiger dan we al zijn. En is er iemand die zegt zo meer tijd te hebben om bijvoorbeeld een boek te lezen?