Explosie

Eergisteren speelden zangeres Beatrice van der Poel en ik onze voorstelling in theater Orpheus in Apeldoorn. Naast onze kleedkamers was een kleedkamer die me fascineerde. Op het bordje naast de deur stond in grote, ferme letters Meiden!. Met een uitroepteken dus. In het theater was ook `een te gekke familiemusical’ te zien: Ali Baba en de 40 rovers. Een verhaal uit mijn kindertijd dat mijn vader vaak moest vertellen. Ik herinner me een grot en de woorden Sesam open u.
Het was duidelijk dat de meiden met een uitroepteken bij die te gekke familiemusical hoorden. Dat er ook meiden in het verhaal voorkwamen stond me niet meer bij.
Er zijn ouders die hun dochters consequent de meiden noemen, maar dan moeten het er minstens twee zijn. Eén dochter is nooit de meid.  Soms is dan waakzaamheid geboden, maar meestal begrijp je wat er bedoeld wordt. Meiden zijn iets anders dan meisjes of `onze kinderen’.
Ik sta een tijdje voor de dichte deur van de kleedkamer van de meiden met een uitroepteken. Ik hoor ze niet, maar weet dat ze er zijn. Dat voel je sterk. Meiden zijn nooit ergens onopgemerkt en als dat wel zo is, heeft dat een doel dat je niet begrijpt als je zelf geen meid bent. Ook daarom kijk ik met warme sympathie naar de ontzettend dichte deur.
In de pauze loop ik weer langs die kleedkamer. De deur staat open, de meiden zijn er niet, de chaos in het interieur is indrukwekkend. Het is alsof er zich een explosie heeft voorgedaan. Uiteraard ga ik niet naar binnen om de stilte te ondergaan die is achtergebleven nu de meiden in de te gekke musical doende zijn. Ik ken mijn plaats. Wel ruik ik een zoete geur waarin ook iets fels hangt. Ik word er zó vrolijk van. En ook optimistisch.