Extra

Moment staat me nog helder bij, maar niet meer wanneer het was. Ik bedoel: uurtje langer buiten spelen. Daarvoor mocht het `nog even’ en dat was heel wat. De langste kinderfase werd begrensd door het tijdstip van 6 uur. Het benauwende woord was `Binnenkomen!’, voorafgegaan door je naam. Je was nog aan het voetballen op straat, wat in mijn geval niet veel voorstelde, maar toch. Ineens riep je moeder je voor het eten, wat, geloof ik, wat later dan 6 uur was, maar je moest wel binnen zijn, handen wassen en zo.
Toen je groter werd, maar nog steeds enorm kind was, mocht je na het eten `nog even’ naar buiten, helaas net niet lang genoeg om een groot project op te zetten. Je ging bijvoorbeeld niet cowboytje spelen, want voordat je tot echte cowboydaden kwam, werd je toch weer binnen verwacht. Je diende je dan te onderwerpen aan handelingen die nodig waren om naar bed te gaan, zoals tandenpoetsen, gebeurtenissen van niks waaraan een echte cowboy niet eens begon.
Het was zover in een vakantie, waarschijnlijk in de zomer: uurtje langer buiten blijven! Uurtje was niet precies een uurtje, maar een kleine periode waarin je iets deed waartoe je voor het eten niet kwam, want als kind had je ook zo je bezigheden. Wat deed je dan in dat uurtje extra? Badmintonnen, herinner ik me. Ook vaag rondhangen in de buurt van een meisje dat je niet zag staan, omdat ze een paar maanden ouder was. Maar het ging toch hoofdzakelijk om het idee. Uurtje langer. Je voelde dat je ouder werd, dat er meer leven te leven viel. Dat besef tilde je een tijdje op. Je dacht niet: “Heel fijn, maar we zijn er nog niet.”
Heb het altijd suffe woorden gevonden waarmee ik niets kon, ook later niet. Vanavond ook niet.