Factor

Toen Johan Remkes vorige week de Machiavelliprijs kreeg, werd in de toelichting gezegd dat die ook was omdat hij een brug sloeg tussen Den Haag en de gewone mensen.
Ik twijfel aan die brug, maar denk dat het zo gezegd is: een brug slaan. Er zijn mensen die bruggenbouwers worden genoemd. Ken ze niet persoonlijk, maar voel ontzag als het over iemand gezegd wordt. De heer Remkes is ongetwijfeld bruggenbouwer, anders zou hij geen brug kunnen slaan tussen Den Haag en gewone mensen.
Dat `gewone mensen’ blijft hangen. Hans Wiegel had het destijds altijd over `de mensen in het land’. Daarmee bedoelde hij ook gewone mensen. Tegen het woord `gewoon’ verzet ik me. Niets is gewoon, zeker een mens niet, echt niemand. Iedereen heeft iets ongewoons. Is ontzettend aantrekkelijk dat te ontdekken, vooral als je even denkt dat het niet te ontdekken valt. 
Maar we snappen de betekenis: gewone mensen zijn mensen die maar moeten afwachten hoe de politiek met hen omgaat, in veel gevallen is dat slikken.
Gewone mensen hebben behoefte aan heldere communicatie. Dan moet je dus bij de heer Remkes zijn. Er wordt zelfs gesproken over de Remkes-factor: communicatie en verbinding. Je bent héél hoog als een factor jouw naam krijgt.
Ik verwijt me dat ik meteen aan saai denk wanneer ik de heer Remkes zie, terwijl hij meestal met zinvolle, in ieder geval nuttige standpunten komt. Maar toch: de stoffige uitstraling van een oer-Hollandse bestuurder. 
Wel prettig dat hij na een zwaar gesprek even een borreltje moet weg tikken. Misschien zelfs twee. En gisteren las ik dat wanneer hij vindt dat een interview lang genoeg heeft geduurd, hij een zwart doosje met sigaretten (zelfgerolde?) op tafel legt. Leuke dingen ja.