Familie

In de wachtkamer van de tandartsengroep (beetje dreigend woord) wacht ik niet op de tandarts, maar op de mondhygiëniste. Het duurt daar nooit lang, maar toch blader ik gretig door de oude tijdschriften. Op een ervan, ik geloof de Linda, staat op de voorkant dat Roxeanne Hazes graag mannen met borstharen wil. Of ze graag ziet. Weet niet meer hoe het precies zat, maar het was iets met borstharen. En Roxeanne Hazes dus. 
Vreemd, als ik dat tijdschrift bij vrienden op tafel zag, was ik niet geïnteresseerd in de interesse van Roxeanne Hazes in borstharen, maar in de wachtkamer van de tandartsengroep wel. Als ik op het punt zit me erin te verdiepen, hoor ik mijn naam. Het is geen mondhygiëniste, maar een mondhygiënist, de eerste man met dit beroep die ik tegenkom, een vriendelijke Marokkaanse Nederlander die onmiddellijk over het mooie weer begint.
Wanneer hij de deur van zijn behandelkamer opent, ben ik ruw verrast. Uit de geluidsinstallatie komt nogal hard een lied van de vader van Roxeanne. Je hebt dan het gevoel ineens midden in de familie te zitten. 
Het lied is geen incident. Het volume ook niet. André Hazes houdt niet op. Ik ben geen groot liefhebber, maar ook geen tegenstander van zijn repertoire, maar hier in de hagelwitte ruimte met heldere aandacht voor de mondhygiëne vind ik het wel wat veel. Misschien denkt de mondhygiënist dat hij zijn patiënten met deze muziek op hun gemak stelt. 
Je blijft hoe dan ook intenser dan normaal bij de woorden van Hazes hangen: “Want het leven is zo kort / Veel dingen worden anders als je ouder wordt.” De mondhygiënist neuriet mee, terwijl hij tussen mijn kiezen friemelt. Dan zegt hij: “Ik ben heel tevreden over u.” Ik knik dankbaar.