Fanatiek

Bij grote manifestaties als de Tour en Wimbledon besef ik dat het jaar definitief voor de helft voorbij is. Nog volop zomer, maar dat duurt niet lang niet meer. Die Vierdaagse hoort daar ook bij. Die is nog dichterbij dan de Tour en Wimbledon. Ben er mee opgegroeid, een gróót moment in het jaar. De wandeltocht vervult me ook met schuld, want waarom loop ik wéér niet mee, maar dat gevoel geef ik pas na het weekend de ruimte.
Op huiskamerniveau is er nog een gebeurtenis: over ruim een week begint het televisieprogramma De Slimste Mens weer. Alweer bijna augustus. Als je scherp oplet zie je hier en daar al subtiele aankondigingen van de naderende herfst, maar daar moeten we het liever niet over hebben. Dat alles adembenemend snel gaat, weten we heus wel.
Dat ik aan De Slimste Mens dacht, komt door een interview dat ik met Philip Freriks las. Ik kijk niet altijd, maar als ik dat doe, gebeurt dat fanatiek. Vaak denk ik bij sommige kandidaten: hoezo slim? Dat is alleen maar omdat ik mezelf graag slim wil vinden. En als ik veel niet weet, denk ik: het zijn alleen maar weetjes, je kunt dan wel slim zijn, maar intelligent is iets anders, dan begrijp je ook wat je weet en kun je dat inspirerend uitleggen. Pfff. Dolgraag wil ook éérder met een antwoord komen dan de kandidaat.
Het komt voor dat ik alles weet. Dan ben ik de rest van de avond uit mijn doen en worstel met vragen als: waarom zit ik daar niet, wie weet dat ik alles weet? Soms bel ik naar een vriend: “Keek jij ook naar De Slimste Mens?” Vrienden snappen hoe ik in elkaar zit en gaan handig met die vraag om: “Was niet eenvoudig vanavond.” Roep ik: “Viel wel mee, hoor.”
Misschien is het beter de Vierdaagse te proberen.