Fantasie

Woord dat van alles oproept: standpaviljoen. Ik lees dat er steeds meer komen in het Nederlandse binnenland. Dus niet aan het echte strand, maar aan een strand geen strand is, maar wel zo wordt genoemd. Rose’s Beach in Arnhem, LIZ in Nijmegen, Sprok Strand in Bemmel, om in deze regio te blijven. 
Mijn woonplaats ligt niet aan zee, maar ook daar is een strand. Een groot deel van het jaar breng ik door aan een dorp aan zee. Ik kan de stranden dus vergelijken.
Het strand bij het dorp aan zee is toch anders dan het strand in het binnenland. Het zal niemand verbazen, maar het verschil wordt gemaakt door de zee. Ik wil niet de conservatieve pief uithangen, maar vind toch dat het zicht op de zee, de geur van de zee, de gedachten die je bij de zee kunt hebben, het strand maken tot wat het is, een echt strand.
Ik vind haast niets raar, dus ook de strandpaviljoens op andere plekken niet. Bovendien kun je daar ook net doen alsof je wel aan zee toeft. En ik ben een groot voorstander van de fantasie.
Een van de uitbaters van binnenlandse strandpaviljoens zegt dat je bij prachtig weer in ieder geval niet in de file hoeft te staan. Is waar. Maar het hoort er wel een beetje bij: in een file staan, de pest hebben aan de warmte in de auto, zeurend ongeduld, maar zeker weten dat er dadelijk bevrijding straalt, en dat komt vooral door de zee, door de zon die het water een gouden glans geeft.
De eigenaresse van Sprok Strand (Bemmel) zegt dat ze niet het hele jaar open wil zijn, want bij regen en wind is een strandpaviljoen onaantrekkelijk. Zal een karakterkwestie zijn, maar op een gure winterse dag kan ik in een strandpaviljoen ontremd door romantische vertes dwalen. Maar ja, dan wel bij zee.