Fase

Donderdagvond kreeg ik berichten van leeftijdgenoten, en met leeftijdgenoten bedoel ik nu intimi uit exact hetzelfde geboortejaar (door sommigen `bouwjaar’ genoemd, waar ik nooit voor ben), met de boodschap: “We zijn aan de beurt!” Gevolgd door de aansporing meteen de GGD te bellen voor een afspraak. Was laat in de avond, misschien lagen ze bij de GGD al op één oor, dus ik nam me voor het de volgende dag meteen te doen, ook al zie ik altijd op tegen het maken van dit soort afspraken omdat ik dan van alles bij de hand moet hebben. Daar ben ik niet goed in, belangrijke gegevens inzichtelijk bij de hand te hebben.
Ik ben gewend dat het maken van dit soort afspraken lang wachten betekent en had het nieuwste nummer van Donald Duck voor me liggen, maar opmerkelijk was dat ik metéén contact kreeg, een vrolijke vrouw: “Ja hoor, u kunt een afspraak maken.” Dat moest via coronatest.nl. Ik bedankte haar hartelijker dan ze, geloof ik, gewend was. Twee minuten later had ik de afspraak geregeld, zo snel dat ik even naar adem moest happen. Ben ik automatisch bang dat ik iets fout heb gedaan en doe nog een keer wat ik net heb gedaan, maar dat had geen zin want op mijn scherm stond dat ik al een afspraak had gemaakt. Alles dus in orde. 
Begin mei en begin juni mag ik. Altijd denk ik snel erg groot over dit soort gebeurtenissen, in dit geval dat er een nieuwe fase in mijn leven aanbreekt, wat natuurlijk ook min of meer zo is. Die gedachte maak ik belangrijk door de vraag wat ik allemaal ánders ga doen. Er breekt een nieuwe tijd aan, in de herfst waarschijnlijk voor het hele land, wat neem ik mee uit de oude? De benauwdheid van het leven dat op slot zat, moet me iets geleerd hebben, kom op.