Fase

Wat allemaal kan en mag, weet ik niet, maar ze vervullen me altijd met tintelende herinneringen, de groepjes eerstejaarsstudenten die ik door de stad zie lopen of fietsen. Ze verkennen die stad, voor het merendeel van hen onbekend, ze verkennen hun nieuwe leven. Introductiedagen, zo heet deze tijd. De mijne waren ongeveer vijftig jaar geleden, niet onvoorstelbaar ver weg. Voordat ik eraan begon, zag ik er vaag tegenop, waarschijnlijk omdat ik van alles moest doen wat anderen voor me bedacht hadden. Daar hield en houd ik niet zo van, ik bedenk het liever zelf, toen ook al. Maar ja, je deed mee, want je wilde wel ergens bij horen.
De stad was niet nieuw voor me, want ik was er geboren, maar toch vond ik het aantrekkelijk er verkennend doorheen te lopen, want het was nu de stad geworden in een nieuwe fase van mijn leven. Met die nieuwe fase wist ik me trouwens niet veel raad, wat ik later meestal had met nieuwe fasen. Met oude ook, merk ik nog steeds.
Deze week ging ik iedere dag om half negen naar de fitnessclub. Twee deuren verder is een huis waar studenten van het corps wonen. Normaal zijn er op dat uur geen tekenen van leven, nu wel. Op de stoep zitten en staan strak gestropdaste jongens die er oud uitzien in hun erg keurige driedelige pakken, haren nat, de gezichten rood van de volle nacht die pas is afgelopen. Ze kijken schraal en ernstig voor zich uit en drinken daar een blikje bier bij. Ze zijn de ontgroeners, dat is duidelijk. Misschien is die ontgroening nog niet echt begonnen, maar ze denken er wel over na, omdat die van henzelf nog sterk in hun maag zit. Ze besloten toen grimmig: gaan wij volgend jaar ook doen. Licht alarmerend tafereel, zeker net na dag en dauw.