Feest

In de kaaswinkel (tevens noten & diverse specialiteiten) is het druk. Aan de eigenaar is goed te zien dat het tafereel voor zijn toonbank hem bevalt. Zijn rode wangen stralen. 
Wanneer ik heb afgerekend en hij heeft gezegd dat ik dat pico bello heb gedaan, roep ik met een zwaaibeweging “Merci!” en ga op weg naar de uitgang.
De eigenaar is nog niet klaar met me: “Ja, wat hebben we van hem genoten zaterdag!”
Even vult mijn hoofd zich met een groot, wollig vraagteken, maar dan snap ik dat mijn `Merci’ klonk als `Messi’, de Argentijnse topvoetballer.
Ik draai me om en zeg: “Ja, dat was een feest.” Eerlijk gezegd heb ik niet met felle concentratie gekeken. Ik was nog te vol van de overwinning van het Nederlands elftal en moest bovendien nog twee Sinterklaasgedichten voltooien, maar de dynamiek van Messi een feest noemen, kon geen kwaad. Hoort bij de voetbalstemming die ons steeds meer bevangt.
De eigenaar is nog steeds niet bezig met een volgende klant en zegt: “Ik denk dat we daar niet tegenop kunnen vrijdag.”
“Ja, dat wordt een heel karwei,” beaam ik ernstig, maar ook vrolijk, want het heeft iets fijns over zo’n gebeurtenis te praten. Ik lijk bovendien even een kenner en dat ben ik helemaal niet. Liefhebber, dat wel. Maar ik had bijvoorbeeld helemaal niet in de gaten dat Nederland in de eerste helft tegen de Verenigde Staten zo bedroevend speelde. Ik dacht alleen maar: wat geweldig, die voorsprong, prachtige doelpunten. Tot ik in de rust de deskundigen in de studio die drie kwartier hoorde analyseren en er weinig van overbleef. Begreep wel wat ze zeiden, maar dus te laat. Ik moet er anders naar kijken, nam ik me voor. Deed ik, maar toen vond ik mezelf een enorme wijsneus.