Feestje

Klein leed kan me soms monter stemmen. Dan heb ik het over leed waar niemand last van heeft. Misschien zelfs niet degene die het leed wordt aangedaan. Ja, het is wel leed, maar het is te overzien. En leed dat te overzien is, moeten we maar nauwelijks als leed beschouwen. (Als je een paar keer achter elkaar `leed’ noteert, zoals nu, wordt het een woord van niks. Net zoals `vork’. Of `tuitje’.) Het leed begint bij Sonja Bakker, die nog steeds afslankgoeroe wordt genoemd. Lang niet meer aan haar gedacht. Wist ook niet dat ze nog steeds actief was, als afslankgoeroe dus. Nog niet zo heel lang geleden was ze zo populair dat haar naam zelfs een werkwoord werd: sonjabakkeren. Ik sonjabakker, wij sonjabakkeren. Ik was er  jaloers op en wilde dat ik iets deed waardoor mijn naam een werkwoord werd. `Zullen we vanavond lekker gaan thomasverbogten?’ Maar goed, Sonja Bakker laat op haar site weten: Afvallen is een feestje. En nu is er een diëtiste, Bea Pols, die een boek heeft geschreven met als titel: Afvallen met Bea is een feestje! En dat boek was er eerder dan Sonja Bakker beweerde dat afvallen een feestje is. Bea Pols zegt dat het niet de eerste keer is dat Sonja Bakker met een bevinding van Bea Pols in de openbaarheid treedt. Daarom sleept ze Sonja Bakker voor de rechter. Ook altijd zo mooi: slepen. Ik zie dat meteen voor me: twee agenten die de afslankgoeroe een gebouw in sleuren, terwijl ze zich daar hevig tegen verzet. We zitten vaak te zeuren over januari. Maar van dit soort leed wordt de maand vrolijker.