Feestjes

Aangenaam is het sommige observaties of bevindingen hardop uit te spreken, zeker als die opluchtend zijn. Is net alsof die dan nog meer waar worden. Dat kan niet, weet ik ook wel, waar is waar, misschien moet ik zeggen dat de waarheid dan beetje gevierd wordt. Ik voel dikwijls bezwaren tegen mensen die de hele tijd willen feesten en niet weten wat ze moeten doen als ze dat niet kunnen, maar ben wel een groot voorstander van de kleine alledaagse feestjes.
Zo zei ik gisteren in de natte namiddag: “Het blijft iets langer licht. Valt het je op?” En er dan dus even over praten, terwijl er niet zo heel veel over te zeggen valt, maar ieder woord voelt goed. “En het jaar is pas een week oud!” En: “Duurde het vorig jaar niet langer voordat het later donker werd?”
Ik ben iemand die gevoelig is voor aanleidingen optimistisch te worden. Nu ben ik dat van nature, maar van optimisme krijg ik nooit genoeg.
Ik vind het ook buitengewoon prettig me te verheugen op veel wat nu nog niet mag van de overheid. Heeft ook met meer licht te maken. Het helpt iets te verdragen wat er nog niet is, als je je erop verheugt wanneer dat weer wel het geval is.
Ik liep langs de gesloten bioscoop hier in de buurt. Een gesloten bioscoop is een wat tragisch gebouw. Normaals gonst het binnen van ongekend leven en avonturen waarvan je benieuwd bent hoe ze aflopen, en nu, kijkend naar de dichte deuren, kun je je daar alleen maar een voorstelling van maken. Even wordt je eigen leven er kleiner van. Maar daar verzet ik me dus tegen.
Ik ga graag overdag naar de film. Even weg uit het dagelijks leven en er twee uur later veranderd in terugkeren. 
Nee, niet moeilijk me zo door de straat te zien lopen, in laat licht.