Fier

`U kunt bij aankomst uw QR-code gebruiken.’ Voor mijn afspraak met de tandarts of mondhygiëniste krijg ik een paar dagen daarvoor een herinneringsbericht. Vriendelijk is dat. Bericht eindigt met verwijzing naar die code, nu ongeveer een dik jaar.
Die code zoek ik op voordat ik naar binnenga, want ik stuntel niet graag voor de balie met mijn mobiele telefoon, wat je automatisch doet als je daarop een bericht moet zoeken. Terwijl je dat aan het doen bent, zeg je dat je het herinneringsbericht aan het zoeken ben, sterk voorbeeld van overbodige mededeling. 
Met mijn mobieltje fier in aanslag loop ik dus van buiten naar binnen, naar de balie en breng de code in de richting van het apparaat dat die moet registreren. Onnodig: tot nu toe zegt de baliemedewerkster altijd: `U mag ook wel zeggen wie u bent.’
`Fijn,’ reageer ik, alsof ik blij ben te mogen bekennen wie ik ben, maar ik vraag me natuurlijk af of ik eruitzie als iemand die zijn QR-code niet kan laten scannen.
Maar het hééft ook wel iets: gewoon zeggen wie je bent in plaats van dat je identiteit een code is.
Van het bericht dat er een digitaal rijbewijs ontwikkeld wordt, uiteraard ook met een QR-code, schrik ik niet, het stemt me wel licht neerslachtig. Het is al lang geen fijn, smoezelig papiertje meer, maar een plastic kaartje, maar hoe aangenaam is het meestal dat te laten zien, indien nodig uiteraard. Ooit heb je enorm je best gedaan het te krijgen, daarom is het prettig dat het een concreet ding is.
Ik heb het een jaar of twintig. In het verkeer heb ik het nog nooit hoeven tonen. Wel voor het afhalen van pakjes. En in het ziekenhuis: moet wel zeker zijn dat jij het bent die ze daar onderzoeken. Anders zijn de rapen gaar.