Fijn

Wat hoor je als je hoort dat een stem niet meer zo jong is? Want natuurlijk wordt een stem ook oud, net als bijvoorbeeld gewrichten en gelaatstrekken. Er komt kraak in en ruis. Toch hoor ik dat niet in de stem achter me.
Ik zit in de trein, het is een stralende herfstochtend met veel goud in de hemel. De heldere en vrolijke stem is van een vrouw, ik denk dat ze ver in de zestig is zonder dat ik weet waarom ik dat denk, ik draai me niet om. Ze klinkt enorm tevreden. Dat hoor ik als ze met de conductrice praat. En ook dat ze praten prettig vindt. Haar vervoersbewijs wordt in orde bevonden. De conductrice zegt gul `Pico bello’, een compliment dat in onbruik is geraakt.
De vrouw zegt: `Fijn.’ En dat ze het kaartje gekregen heeft van de NS (hoezo, denk ik zuinig) en niet zeker wist of het ook geldig was in de 1e klas. De conductrice stelt haar gerust. Weer zegt ze: `Fijn.’ Sommige mensen kunnen het woord `fijn’ ontzettend fijn uitspreken. Alles wordt er even fijner van.
Dan betreedt de railcateraar de coupé, een mensenschuwe en sneu ogende werkstudent die zijn aanbod om zijn middel heeft gesnoerd. Zojuist heeft hij ons via de geluidsinstallatie voorbereid: koffie, thee, soep, stroopwafels, hij somde zo’n beetje alles op, véél.
De vrouw achter me bestelt thee. Ze zegt dat ze thee zonder melk en suiker thuis altijd `blote thee’ noemt: `Dus graag een blote thee. Lekker.’ De student bereidt die en ze zegt: `Héérlijk.’ Het woord `heerlijk’ klinkt uit haar mond ook heerlijk. Ik ben er een beetje jaloers op.
De railcateraar staat daarna gespannen naast mijn zitplaats. Ik schud beleefd mijn hoofd. Hij wenst me `nog een fijne reis’. Ik knik, moet nog steeds leren volop te genieten.