Flesje

Gisteren heette mijn column `Ranja’. Vind ik een geruststellend woord waarvan ik dacht dat het stilletjes en tragisch aan het verdwijnen was. Een vriend stuurde me een artikel uit Adformatie, het vlakblad voor mensen die in de reclame werken. Daarin staat dat Ranja terug is. Blijkbaar is er al een campagne (`onbezonnen genieten’). Of misschien moet die nog komen, maar die actie hangt hoe dan ook in de lucht. Er is zelfs een slogan die ik helaas met tegenzin citeer, maar het moet even: “Ranja. Daar word je vrolijk vanja.” Laatste is echt één woord. 
Zoals vaak bij dit soort woordspelingen probeer ik me een voorstelling te maken van de persoon die deze zin bedenkt. Ook aan het moment van de verlichtende gedachte: “Dit is het!” En dan dus een belangrijke functionaris van Ranja bellen, Roderick van den Brink.
Ook van hem probeer ik me een voorstelling te maken, want die stak zijn duim omhoog.
Word ik er vrolijk vanja? Enorm. Ik denk aan zomerse middagen in de tuin, het geluid van ijsblokjes, de eerste slok, je hand om het koude glas. Te veel siroop maakte de drank te zoet, nee, je moest het koude water ook proeven.
Als er Ranja was gemaakt voor te veel mensen, was het allemaal minder. Ik denk aan fietstochtjes op de lagere school. Bijvoorbeeld naar de dierentuin, dus van Nijmegen naar Arnhem. Een leerkracht had een wagentje achter zijn fiets met daarop een melkbus vol klotsende Ranja. Die werd halverwege verstrekt, maar was lauw en ook te zoet. Daardoor kreeg je na een minuut of tien zeurende dorst. En dan dus de met veel te veel zakgeld volgestopte klasgenoot die in de dierentuin metéén een flesje ijskoude Coca Cola kocht en dat in min of meer drie slokken wegklokte.