Fluisterend

In een hoek van het café speelt een jazzband, vier mannen, trompet, bas, gitaar en drums. Het is namiddag. Herfstlicht vloeit door de ramen, van dat mooie licht van oud goud. In het café is het niet druk. Ik ga met een krant in een andere hoek zitten, schuin tegenover de musici. Hun muziek past bij het betoverende licht, zacht melancholiek. Kort samengevat: kleine, tere momenten van topgeluk. Ze overkomen je zomaar. Zoiets valt ook niet te regelen.
Thuis luister ik vooral naar rockmuziek en klassiek. Ik heb wel jazz, maar die staat zelden op. Je moet erbij zijn, vind ik, zoals nu.
Het fascinerendst vind ik de drummer, man van een jaar of veertig. Hij beweegt zich nauwelijks, ja, zijn handen natuurlijk, maar ook maar een beetje. Hij drumt bij fluisterend, uiterst subtiel. Hij zal ook niet gaan soleren, want sommige jazzdrummers graag doen en waarvan ik altijd onrustig word, zeker wanneer de rest van de band naar de bar loopt en daar biertjes bestelt, je weet dan dat die solo lang gaat duren.
Deze drummer denkt niet aan solo’s, hij is dienstbaar, maar daarin superieur. Af en toe legt hij de drumstokken weg en pakt hij brushes, dan wordt zijn spel nog stiller, terwijl het toch onmisbaar is. 
Natuurlijk spelen ze ook Autumn Leaves, dat ik thuis in veel versies heb, ook een van Bob Dylan.
Aan het tafeltje naast me zit een jonge vrouw. Ze heeft een glas witte wijn voor zich staan. Ze luistert met grote ogen. Ze hoort bij de drummer. Dat zie je aan haar. En aan de drummer. Soms glimlachen ze naar elkaar, ook fluisterend. 
Momenten waarvan je wilt dat ze altijd blijven duren, zijn ook zo weer voorbij. Dat moet ook, want dan kun je je er weer op verheugen. Ze bestaan.