Fluitjes

Soms is er de vraag of je iets over wilt doen. In je leven, bedoel ik. Nee, denk ik dan meteen. En nog een keer: nee. Terwijl ik dat nu opnieuw denk, voel ik dat het iets te ongenuanceerd is. Er waren zéér gelukkige momenten, zéér gelukkige periodes, ik wil er best naar terug, maar toch kan er nooit iets opnieuw gebeuren zoals het was. Net zoals je nooit moet terugkeren naar de mooiste plek in de wereld die je kent. Die is er nog wel, maar jij bent anders, want je bent er al geweest.
Andere vraag is of er veel in je leven was waaraan je liever niet meer wilt denken. Gisteren werd er in het ochtendprogramma overgeschakeld naar een school waar de voorbereidingen op de Koningsspelen in volle gang waren. Ik zag dat in de ban van diepe gevoelens van opluchting. 
Natuurlijk snap ik dat de Koningsspelen een mooi doel hebben: kinderen moeten meer bewegen. Dat vind ik ook vaak als ik kinderen zie. 
Van sportbeoefening in een grote groep kan ik nog steeds bang wakker schieten. Ik kon ver springen en hard rennen, maar dat laatste deed ik het liefst naar huis op zo’n dag. 
We hadden geen Koningsspelen, want de koningin zag niets in sport, maar er waren wel sportdagen. Dan stond je dan met een paar honderd kinderen op een groot veld. En er waren volwassenen met fluitjes. En chaotische tijdsschema’s. Het weer werkte nooit mee. Je voelde een vreemd en schraal verdriet. 
Minister Bruins van Sport was gisteren ook op die school. Van de vrolijke verslaggeefster moest hij even oefenen met een beweeglijk meisje. De minister is een wat stijve man, niet bepaald goedlachs, en nu moest hij doen alsof dat niet zo was. Ik dacht sterk aan vaders die destijds ineens op je feestjes mee kwamen dansen.