Folkloristisch

Goed gisteren in deze krant te lezen dat biljetten en munten niet zomaar verdwijnen. Fysiek geld. Zo heet het. Niet omdat ik me verzet tegen de eisen van de tijd, maar ik heb graag fysiek geld bij me. Dan zie ik wat ik te besteden heb. Kan best zijn dat dit een gedateerde opmerking is, misschien moet je het stof er even af blazen, ik weet het niet. 
Als ik fysiek geld uit mijn broekzak peuter, voel ik dat het geld is waaraan ik denk als ik aan geld denk. Komt natuurlijk ook doordat ik opgegroeid ben met Oom Dagobert, de rijkste eend ter wereld, die uitsluitend met fysiek geld in de weer is. Ik zag hem nog nooit met een betaalpas. 
Vanwege het fysieke geld heb ik bij de kassa van de supermarkt ook ander contact met de caissière dan wanneer ik mijn pasje tegen het apparaat duw. Soms zegt ze:
“Heel goed.”Dan betaal ik precies gepast en dank ik haar voor het compliment. Kort gesprek, maar het hééft wat.
In een café waar ik regelmatig kom, een paar straten verder, ben ik volgens mij de enige die nog met fysiek geld betaalt. De mensen achter de bar vinden dat, geloof ik, sympathiek, beetje folkloristisch ook. Ik kom er al zo lang dat ik een potje mag breken.
Even terug naar de supermarkt. Ik betaal daar zo min mogelijk contactloos, omdat ik bijna altijd gecontroleerd wordt: “Even een steekproef, mijnheer.” Dus hoezo contactloos? 
Daarom ga ik in een rij staan voor de contactkassa. Wat me verontrust is dat ik dan precies weet wie met fysiek geld gaat betalen en ook wanneer dat een gedoetje wordt, munten die vallen, het bedrag dat een paar keek luid herhaald moet worden, gesprekje over niets nadat de betaling is voltooid. Gisteren dacht ik ineens: wat is er aan mij te zien?