Formaliteit

Wanneer hoorde ik voor het eerst het woord `inspraak’? Ik denk toen ik nog een jongetje van een jaar of vijf was, maar of het zo heette, weet ik niet.
Het is zondagmiddag, mijn vader en ik zitten bij de radio naar de verslagen van voetbalwedstrijden te luisteren. Mijn moeder gaat het eten klaarmaken (eind jaren vijftig, gebruikelijk dat moeders dat toen deden) en vraagt waar we zin in hebben. Er zijn twee mogelijkheden: spinazie of bloemkool. Mijn vader en ik roepen in koor: “Spinazie!” Mijn moeder zegt dat ze helaas alleen maar bloemkool heeft. “Ook prima,” zegt mijn vader, zéér geamuseerd door deze gang van zaken. Ik geloof dat hij zei dat inspraak een zegen was voor ons allemaal, maar misschien hóóp ik dat hij dat zei.
Leerzame momenten. Sindsdien hoorde ik vaker dat inspraak mogelijk was, altijd in groter verband dan ons gezin, maar ik heb zelden gemerkt dat het iets uithaalde. Meer een formaliteit. Kan best zijn dat ik altijd op het verkeerde moment op de verkeerde plek was, maar toch.
Onlangs maakte de gemeente bekend dat de meest straten in onze buurt worden afgesloten om de stad autovrijer te maken. Roodwitte paaltjes gaan de afsluiting markeren. Daarom heette het voornemen Het Palenplan. Eerst een informatieve brief, vervolgens informatieavond, daarna een voortgangsbrief, daarna inspraakavond en vervolgens nog één, want bewoners vond veel straten net een paar straten te veel. De gemeente had daar begrip voor. 
Vorige week kwam er een brief: Het Palenplan gaat van start! Gisteren. Dus geen plan meer, maar de realisatie ervan. Er zijn twee actiegroepen: Tegen de paal en Serieus tegen de paal. Vind ik komische winst. En inspraak is als woord en belofte net zo grappig.