Fotootje

Prettig is het nergens heen en mijmerend door de zachte herfst te lopen. In de verte nadert een vage kennis die ik het liefst uit de weg ga. Graag zou ik een hoek omslaan, maar die is er niet. Ze komt met fladderende gebaren op me af. Ze ziet er altijd uit alsof ze naar een ontzettend artistiek carnaval gaat. Als we oog in oog met elkaar staan en ik iets wil zeggen, want dat doe je dan toch, deinst ze geschrokken achteruit: “Nee, niet kussen! Ik ben snipverkouden!” Ik wilde haar helemaal niet kussen, nooit gedaan trouwens, ook geen behoefte aan.
Sinds corona ben ik er, als bijna iedereen, uiterst terughoudend in. Elkaar kussen ter begroeting stelt gelukkig weer wat voor. Ja, denk ik, als de kennis vaag dansend haar weg vervolgt, we hebben ook wat gehád aan corona, waarmee ik de narigheid niet wil bagatelliseren.
Je zei ook iets makkelijker een afspraak af. Loopneus en: “Ja, je snapt, het is beter als ik niet kom.” Niemand deed daar moeilijk over. Volgens mij werd het ook een excuus als je geen zin had. Ook kreeg ik weleens een fotootje opgestuurd van zo’n test met positief signaal. Ik ken iemand die dat fotootje paar maanden paraat had.
Griepwinter op komst, lees ik. Onduidelijk hoe griep en corona gaan samenwerken. Vermoeden van griep kan je ook binnenshuis houden, dus, nee heláás, je moet die vergadering laten schieten. Geen risico!
Mag natuurlijk niet, maar ik kan me ook op griep verheugen, mits die niet al te zwaar is. Twee dagen voor pampus liggen, kwade sappen uitzweten, rommel uit je hoofd weg ijlen, en dan een weekje uitzieken met stapel Kuifjes en daarna nog even voor de zekerheid nergens heen kunnen. Vervolgens verlicht aan nieuwe fase van je leven beginnen!