Gebald

Goede voornemens moeten niet al te duidelijk zijn. Als je stopt met iets, héb het daar dan niet te vaak over. Zeker niet vragen of het opvalt. 
Ieder jaar signaleer ik in de eerste week van het nieuwe jaar mannen met te veel lichaam die in een gloednieuw trainingspak en op kakelverse sportschoenen door het straatbeeld draven. Ook vrouwen, maar mannen zijn in de meerderheid. Het is sterk zichtbaar dat ze het niet uit vrije wil doen, wat hun dynamiek een aandoenlijke glans geeft. 
Vanwege mijn blessure probeerde ik er dit jaar niet zo op te letten, maar ineens kon het niet anders: uit een huis aan de overkant komt een man met inderdaad te veel lichaam. Ik heb hem nog nooit gezien, misschien is hij een logé die op het logeeradres te veel ruimte inneemt, want nu moet hij ervan lusten. Hij heeft inderdaad een trainingspak aan dat hartstikke nieuw is. Dat zie ik van een afstand. Schoenen ook. Hij kijkt angstig om zich heen, haalt diep adem en gaat dan lopen. De bedoeling is dat hij dat hard doet, met het is net alsof hij zich door laag water voortbeweegt, met veel tegenwind bovendien. Zijn vuisten zijn gebald. 
Zonder dat ik het per se wil, volg ik hem aandachtig. Op de hoek steekt hij de staat over nadat hij eerst langdurig naar links, dan naar rechts en dan weer naar links heeft gekeken. Aan de overkant houdt hij halt. Hij lijkt even in gedachten verzonken, draait zich om en loopt, langzaam, terug naar het huis waar hij uit kwam. 
Ik probeer me te verplaatsen in de gedachten die deze capitulatie veroorzaakten, en nam er meteen een nieuw voornemen uit mee: als je aan iets begint waarvan je razendsnel weet dat je dat echt niet moet doen, neem dan alsjeblieft maatregelen.