Gecorrigeerd

Soms voel ik me al om iets kleins Een Man Van De Wereld. Misschien is dat goed. Zoets moet je niet al te pretentieus aanpakken. Bijvoorbeeld al vroeg op de dag in een café aan de leestafel zitten. Als je uit het raam kijkt zie je de stad langzaam tot leven komen en jij zit hier met verse kranten tussen het wereldnieuws.

Het meisje bij wie ik koffie heb besteld, is nieuw in dit café. Haar gezicht heeft nog de broze kleur van verlegenheid en ze weet nog niet wat ze precies met haar glimlach moet. Als ze met de koffie in mijn richting loopt, wordt ze door de bedrijfsleider teruggeroepen. Nogal streng voor de vroege ochtend, vind ik. De bedrijfsleider is nog iets te jong voor zijn functie. Hij heeft een te groot overhemd aan, in zuurstofkleuren, en tussen neus en lippen doet zich vage snorsuggestie voor. Zij kale schedel blinkt in het ochtendlicht dat gul naar binnen schijnt. Hij wijst naar het kopje koffie, het meisje knikt geschrokken.

Even later komt ze opnieuw naar me toe. Ik zie wat er aan de hand was. Paaseitje ontbrak! Ik zie het dingetje liggen, in een zilverkleurig papiertje met blauwe accenten. Ik zie ook al dat het zich hecht aan het koffiekopje. Dat gebeurt met zo’n paaseitje. Het begint vrijwel meteen te smelten. Daarom hoeft het niet per se van mij en laat ik het altijd liggen, want ik kan me dan wel Een Man Van De Wereld voelen, maar een smeltend paaseitje van zijn verpakking ontdoen, lukt me matig.

Nu denk ik aan het nieuwe meisje dat zojuist nogal fel werd gecorrigeerd, vanwege een paaseitje dat ik daarom niet kan negeren. Altijd voel ik me veel te verantwoordelijk voor alles wat kwetsbaar is. Vaak is dat een dagtaak. Ik ga dus met dat eitje mieren. Let wel, ik heb het over gisteren, het begin van een schrikkeldag die ik tamelijk groots en intens wilde opbouwen, want: extra tijd! De chocola moet je dan van je vingers gaan zitten likken.