Geestrijk

In de jaren negentig van vorige eeuw en in het begin van de nieuwe werkte ik mee aan een radioprogramma van de VPRO,  Music Hall, een programma waarover sommige mensen gelukkig nog met weemoed spreken.
Schrijvers lazen voor uit nieuw werk, er traden musici die wat anders deden dan waarom ze bekend waren, en er was publiek. Om de week opende ik de uitzending met een kort verhaal met de actualiteit als aanleiding. In het begin wisselde ik af met Jan Mulder maar die kreeg het te druk met het praatprogramma Barend & van Dorp. Hij werd vervangen door Wim de Bie.
Ik heb hem daar vaak meegemaakt en de drie woorden die me te binnen schieten: hartelijk, aandachtig en bescheiden, en niet zo’n beetje ook. Van dat laatste was ik altijd onder de indruk. Wim de Bie! Een icoon! Man die samen met Kees van Kooten wekelijks vernieuwend en weergaloos geestig was. En geestrijk.
Slopend zenuwachtig was hij voordat hij moest beginnen. Hij stond in een gangetje met een glas cola eindeloos zijn tekst te repeteren, terwijl die helemaal niet uit het hoofd moest. Radio!
Hij kon nooit iets lezen als Wim de Bie, dus als de méns Wim de Bie, moest altijd een typetje zijn, de angstige meneer Foppe of een manager met ondenkbare plannen of de oud-leraar Duits die zich woedend verzette tegen de nieuwe tijd.
Laatste keer dat ik hem sprak, was toen hij een rapport had onderschept over de voortgang van radiozenders. Opgesteld door een extern bureau, dan weet je het wel. 
Hij zei: `We moeten wég van deze zender. Echt waar. Moet hier vooral gaan over sport, auto’s en koningshuis.’ Korte stilte. Dan: `Dat is onderzócht.’ Woord sprak hij bitter uit.
Hij was er melancholiek over. Hoorde ook bij hem, die melancholie.