Geheimen

Ben het nog niet tegengekomen: een groot reclamebord dat naar patat ruikt. Naar Franse friet van McDonald’s om precies te zijn. In sommige steden staat het al. Over een tijd zal het bord gangbaar worden. Niet alleen om reclame te maken voor het eten van McDonald’s, maar ook voor andere producten. Natuurlijk is het van tevoren goed uitgezocht: het werkt.
Maar bijvoorbeeld niet bij mij, want ik houd niet van wat McDonald’s verkoopt. Komt in belangrijke mate door hoe het ruikt, nogal benauwend, ik krijg meteen zin in frisse lucht (en verse sla met tomaten).
Wijst erop dat ik gevoelig ben voor geuren. Die van oliebollen, ik noem maar een befaamde. Maar dan wel in het late najaar. Soms moet ik een kolossale Doe-het-zelf winkel bezoeken. Daar staat permanent een kraam naast de uitgang. Als het zeer zomers weer is, doet die geur me niets, integendeel, ik voel lichte weerzin. Eind november is het anders, het is koud, de lucht loodgrijs, de bomen kaal, iedereen loopt ineengedoken en haastig naar een warme bestemming, ja, dan een oliebollenkraam ruiken die aan de andere kant van het plein staat.
Over de geur van vers gebakken brood in de vroege ochtend hoeven we het niets eens te hebben.
Even terug naar die reclameborden. Zojuist zag ik in een tijdschrift een advertentie voor parfum, aangeprezen door een weergaloos gelukte vrouw, die je aankijkt met een lome blik uit een andere wereld vol prikkelende geheimen en avonturen waarvan je alleen maar kunt dromen. 
Zij dus op een groot reclamebord. En dan die geur. 
Je bent op weg naar de tandarts en blijft als versteend staan. Alles wat onmogelijk is in je leven, gebeurt in een adembenemende flits. En dan is het weer voorbij. Snel maar voort.