Geit

Zaterdag hoorde ik een man vertellen over een galsteen waarvan hij last had. Hij ging naar een in Alkmaar wonende medicijnvrouw uit Siberië en die duwde er een paar minuten met de vlakke hand op en streek het ding vervolgens met twee vingers weg. Hoe de galsteen daarna het lichaam verliet, ontging me, want ik was onder de indruk van de eerste fase, de vlakke hand, de strijkende vingers. 
Ook dacht ik aan Cees Renckens, bestuurslid van de Vereniging tegen Kwakzalverij. Hij neemt helaas afscheid, maar was vast onmiddellijk in woede ontstoken, roepend dat het onmogelijk was wat er gebeurde met die galsteen.
Ik verheugde me altijd op zijn rol in gesprekken over dat soort kwesties. In mijn beleving hoor ik hem al mijn leven lang in medische programma’s op radio en televisie tekeergaan. 
Iemand vertelt door het dolle heen dat een onbegrijpelijk gezwel in de knie genezen is door er ochtendurine van een jonge geit op te smeren. 
De presentator van het programma vraagt uiteraard of het écht zo is gegaan. Ja, dat is het. Vrolijk hoop ik op Cees Renckens en die komt dan ook. Ja nou! 
“Dokter Renckens, wat denkt…” 
De presentator mag niet uitpraten, nee zeg, ieder woord dat er aan deze onzin wordt besteed, is er een te veel. Fijn is dat de dokter zijn razernij de ruimte geeft. De presentator: “Maar als die knie…” Cees Renckens briest dan dat het best kan, maar toch onmogelijk is.
Regelmatig denk ik aan hem, zeker als iemand me adviseert in het alternatieve circuit te rade te gaan. Laatst deed ik dat, stiekem. Vanwege rare hoestbuien. De man die ik belde, informeerde zonder dat ik uit kon praten streng hoe het zat met mijn vullingen. Welke vullingen vroeg ik nog.
Cees Renckens zal ik missen.