Geitenkaas

Natuurlijk zoeken we vanavond, morgen en overmorgen altijd naar ons eerste échte kerstgevoel. Wat dat precies was en is, valt nauwelijks te omschrijven. Daarom zoeken we er ook naar. Het was te mooi om waar te zijn als het voor het oprapen lag, ergens in ons hoofd of hart.
Voor bijna alles wat te mooi is om waar te zijn, moet je intens je best doen. Die intensiteit is er wel, geloof ik. Aan de versiering zal het in ieder geval niet liggen. De mooiste waarheid moet je met kaarslicht proberen te vinden.
Bij het kerstavonddiner dat ik straks meemaak, zit iemand die door de overheid beveiligd wordt. Er is dus ook bewaking bij de tafel. En voor de deur. En in een auto voor de deur, met draaiende motor. Ze leeft al een tijdje gescheiden van haar kinderen, maar vanavond gelukkig niet, hoewel het in de onderwereld geen Kerstmis is.
Ik lees een kerstverhaal voor. Is mijn taak. Het gaat natuurlijk over veiligheid, maar niet de veiligheid waar de beveiligers voor moeten zorgen, het is de veiligheid die in ieder van ons zit, en die voelbaar wordt wanneer je die deelt. Is een manier van elkaar vasthouden.
Heeft allemaal niets met een dresscode te maken of met de vraag wie waar gaat zitten of wat je mee moet nemen voor de gastvrouw en/of –heer (geen bloemen, want daarvoor is het te druk!) of met de waarschuwing niet te veel te drinken of hoe je een dip van dorperwtjes, geitenkaas en munt maakt en ga zo maar door. Als je alles leest over hoe het moet en wenselijk is, kun je inderdaad nog een tijdje gespannen doorgaan. 
Ik houd het bij veiligheid en dat verbind ik met een les waarmee ik opgevoed en opgegroeid ben: dat je wat je aan een ander geeft, ook aan jezelf geeft. Weer: mooie dagen.