Gekke

Dat Pipo de Clown terugkeert op de Nederlandse televisie! Niet in oude afleveringen, nee, er komt een nieuwe Pipo die er hetzelfde uitziet als de oude Pipo, ook met een zonnetje op zijn linkerwang. Hoe oud was ik toen ik voor het eerst naar Pipo keek? Ik denk een jaar of zeven, acht, eind jaren vijftig, begin zestig. Er was toen alleen op woensdag- en zaterdagmiddag een uur voor kinderen op televisie. Je was dus met alles blij.
Pipo zelf fascineerde me niet het meest en zij echtgenote Mammaloe ook niet, nee, het waren vooral de andere personages zoals de Dikke Deur, de zigeuner Felicio, de indiaan Klukkluk en natuurlijk Snuf en Snuitje.
Ik heb geen idee of kinderen van nu het leuk vinden naar de avonturen van een clown te kijken. Wat ik zelf al kind vreemd vond was dat Pipo haast nooit iets deed wat clowns normaal doen, raar vallen, tegen dingen aan lopen, met slagroomtaarten en emmers water in de weer zijn, nee, hij was een schrandere man voor wie geen zee te hoog ging. Ook zag hij er altijd als clown uit, hij ging ook geschminkt naar bed. Opvallend was wel dat hij een beetje vreemd praatte en vaak `sapperdeflap’ zei.
Over raar praten gesproken, Klukkluk spande kroon. De indiaan werd gespeeld door matige acteur Herbert Joeks, die dat fantastisch deed. Klukkluk voegde ook een uitdrukking aan de Nederlandse taal toe: van de gekke. Hoorde bij zijn manier van praten. Ja, hij praatte zoals wij dachten dat indianen Nederlands spraken: “Mij nu moe zijn.” De nieuwe Klukkluk doet dat niet. De makers zijn bang van een zwartepietendiscussie – ik had gehoopt dit woord nooit meer te hoeven noteren. Nee, dat kunnen we natuurlijk niet hebben, onrust onder de indianen in Nederland.