Gelijk

Intiem liefdesspel – die woorden willen niet uit mijn hoofd, ik wil het wel, maar soms kan ik niet op tegen de woorden. Ik snap wat ze betekenen, maar lang geleden dat ik ze tegenkwam. Is op een terras aan zee. 
Een mevrouw verlaat het met langzame passen. Ze moet heel veel mevrouw met zich mee moet torsen. Ze laat een tijdschrift liggen. Ik zit mijmerend naar de zee te staren, maar kan er niets aan doen: als er drukwerk binnen mijn gezichtsveld komt, kan ik het niet laten liggen. 
Het is een tijdschrift dat bij de tijdschriften hoort die `de bladen’ worden genoemd. Nog niet zo lang geleden kwamen ze me onder de ogen in de wachtkamer in het ziekenhuis, maar daar ligt niets meer, omdat iedereen met het telefoontje in de weer is. 
Wat er in de bladen staat, mis ik niet, maar nu sla ik het nummer open dat de volle mevrouw heeft achtergelaten. En daar lees ik het van het intiem liefdesspel. Het artikel behandelt een geheime (liefdes)relatie tussen twee mensen die ik niet ken. De een is medewerker van de EO, of ex-medewerker, de man, de vrouw is ook bekend, maar niet bij mij. Door de verslaggever van het tijdschrift is waargenomen dat het koppel (dat is het woord: koppel) zich zo nu en dan terugtrekt in de auto van de man, en dat hij doeken heeft meegenomen die hij voor de ramen van de auto hangt, aan de binnenkant. Dan is er dus het intiem liefdesspel. Daarna haalt de man de doeken weg en vouwt ze zorgvuldig op, aldus de verslaggever. Ergens in mij gromt de slappe lach. Door die doeken.
Ineens daalt er een schaduw over me neer. De volle mevrouw! Ze wijst fel naar het tijdschrift: “Dat is van mij!” Ze heeft gelijk. Soms hebben mensen zo gelijk dat je er echt niet over kunt praten