Geluid

Sommige alledaagse vragen zijn moeilijk te verdragen. Op één staat: “Is er iets?” Bij mij is er meestal iets op het moment dat die vraag wordt gesteld. Op twee: “Wat ben je toch allemaal aan het doen?” Je staat een kastje aan de muur te bevestigen. Dat lukt niet. Kastje valt voor de tweede keer en er komt ook een stuk muur mee. Dan dus de vraag: “Wat ben je toch allemaal aan het doen?” Op drie: “Gáát het?” Die vraag is vervelende familie van “Wat ben je toch allemaal aan het doen?” maar komt vaak nog slechter uit. Je bent een fiets over een hek aan het tillen. Normaal staat dat hek open, maar ineens niet. Toch moet je achter dat hek zijn, met je fiets. Dat hek verzet zich tegen je, en ook tegen je fiets. Het achterwiel komt raar vast te zitten en terwijl je dat losrukt, trekt een van de trappers de mouw van je jas open. Er passeert iemand met een grote grommende hond en die vraagt luchtig: “Gáát het?”
Waarom stellen mensen dat soort vragen? Om geluid te maken? Kan een gedragswetenschapper van de Nijmeegse universiteit dat niet eens onderzoeken? Ze onderzoeken daar min of meer álles, moet toch in één moeite door kunnen.
Gisteren stond mijn auto zo geparkeerd dat er geen ruimte was links in te stappen. Andere kant dus, maar ja, dan moet je nog achter het stuur terecht zien te komen. Mijn auto is zo oud dat de stoelen niet meer naar achteren kunnen worden geschoven. Eerst linkerbeen. Gaat net. Het rechterbeen raakt beklemd tussen dashboard en lichaam. Even denk ik: stel dat dit altijd zo blijft, de rest van mijn leven dus? Dan wordt er parmantig op het beslagen raam geklopt. Ah, een buurvrouw: “Gáát het?” Die vraag kun je lachend of bezorgd stellen. Zij leuk lachend.