Gemorst

 Een vriend belt op en vraagt of hij wat mag zeggen. Ik zeg dat het mag. Nou, het gaat over mijn column van gisteren. Dat ik de deur van binnen met een paar sloten afsluit en als er dan iemand onverwacht belt, ik eerst met die sloten moet rommelen voordat de deur open kan en dat dit allemaal lang duurt. “Ik wil alleen maar even zeggen dat je nu over de streep bent.” Ik vraag welke streep. “Je begint nu echt oud te worden,” zegt hij. Daarna hebben we het weer over vrolijke dingen.
Als we de verbinding verbroken hebben, denk ik na over zijn woorden. Heeft hij gelijk? Misschien begin ik inderdaad oud te worden. Is dat erg? Hoe voorkom ik dat ik ermee te koop loop? Is er nog meer waardoor het enorm merkbaar wordt?
Terwijl ik dit noteer, controleer ik of ik tijdens het ontbijt op mijn kleding gemorst heb. Alsof dat hoort bij ouder worden! Niet belachelijk doen! Wel vind ik ineens dat ik het niet te vaak over herinneringen moet hebben. Dat doe ik graag, omdat ik vind dat niets lang geleden is: wat van belang was in het verleden is nooit ver weg.
Natuurlijk heb ik het sinds maandagmiddag af en toe over Mies Bouwman. Van de actie Open het Dorp weet ik nog veel details. Eind november 1962, een week of twee voor mijn tiende verjaardag. Niet iedereen had televisie. De huiskamer zat vrij vol en we waren allemaal vrolijk. Voor Mies Bouwman hadden we diepe bewondering. Wie ze was en wat ze veroorzaakte, stemde optimistisch. Ze gaf de Nederlandse nieuwe tijd een gezicht en bleef ontzag veroorzaken en dat snapte ik.
Beter niet `als de dag van gisteren’ zeggen over die manifestatie, geloof ik. Ach, wat kan mij het schelen! Dat –wat kan mij het schelen- hoort ook bij ouder worden. Hoop ik.