Genieten

De laatste dagen lees ik nogal wat berichten over Sittard. Normaal overkomt me dat zelden, wat ik verder niet dramatisch vind. Niet dat ik iets tegen Sittard heb, nee, maar ook niets voor. Sittard zit niet in mijn systeem. (Soms ben ik benieuwd hoe dat `systeem’ er precies uitziet. En ook of het een frisse indruk maakt. Maar vooral of het inzicht geeft in wie ik min of meer ben.) Maar goed, toch Sittard. Gaat de hele tijd over die miljonairs, de winnaars van de PostcodeKanjer, allemaal woonachtig in één wijk. Ik vind het een saai en zelfs een beetje ordinair onderwerp, maar dat komt ook doordat ik me niet zo bij de PostcodeKanjer betrokken voel en natuurlijk ook omdat ik bijna zeker weet dat ik nooit miljonair word. Toch léés ik die berichten, weet ook niet waarom, misschien omdat ik nooit aandacht aan Sittard schenk. Ik ben er ook maar één keer geweest. Ik moest laat in de avond in Den Bosch zijn, maar was in de trein in slaap gevallen en werd pas wakker in Sittard. Er ging geen trein meer terug en er was alleen nog één shoarmatent open. Daar kon ik bellen om te melden dat ik verhinderd was. Het was een warme zomernacht en ik heb toen een uur of zes op een bankje in de buurt van het station zitten mijmeren met een felle shoarmasmaak in mijn hoofd. Sittard. Daar wonen dus elf kakelverse miljonairs. De artikelen die deze kwestie behandelen, gaan over de vraag hoe je met dat geld omgaat. Ik lees onder meer tips van de winnaarbegeleidster Bea Post. Die raadt winnaars aan van het geld te genieten, maar ook door te blijven leven. Die laatste toevoeging lijkt me sterk verbonden met de eerste tip. Met dat doorleven bedoelt Bea Post: geen `gekke fratsen’. Ja, denk ik, daarom ben ik ook niet geschikt voor zo’n prijs, ik zou me onmiddellijk te buiten gaan aan gekke fratsen, ook al kan ik op dit moment niet meteen een gekke frats bedenken, maar ja, die komen natuurlijk vanzelf.