Genieten

Het liet me niet onberoerd toen ik vorige week de Rolling Stones op Cuba zag landen. Zeker niet toen ze daarna gevieren op de vliegtuigtrap vriendelijk poseerden en zwaaiden. Ik hoor dat er mensen zijn die dan een beetje smalend zuchten: wat zijn ze oud. Zoiets komt niet in me op, nee zeg.
Later zag ik wat flitsen van hun concert en uiteraard dacht ik aan hun concerten die ik zelf meemaakte, maar dat ik dat dacht, doet er niet toe, want die duizenden en duizenden Cubanen zagen ze voor het eerst. Hun muziek mocht niet. Heel lang niet. Natuurlijk had wie dat wilde, die muziek in huis, maar toch, het volop genieten begon pas vorige week.
Sindsdien klinken de Stones hier in huis ook weer uit de boxen. Was een tijdje niet het geval geweest, niet omdat ik er bezwaar tegen had gekregen, integendeel, maar het kwam er gewoon niet van. Andere muziek eiste aandacht op. Ik draaide vooral de platen – ik blijf nu maar even platen zeggen – uit hun beginjaren, de platen waarnaar ik zo’n vijftig jaar geleden luisterde. Als ik noteer `vijftig jaar geleden’ schud ik het hoofd, niet weemoedig, maar verbaasd. En zit ik weer op school, op het Canisiuscollege in Nijmegen, waar ik zo mijn best moet doen me niet te vervelen dat ik van die inspanning vaak in slaap val. Dan klinkt er in mijn hoofd het begin van Satisfaction of Paint it Black, nummers met een betoverend intro, en door daaraan te denken, krijg ik mezelf weer bij de les, want ik weet zeker dat die ook weer voorbijgaat. Misschien kleine momenten, achteraf gezien, maar toch betekenden ze veel, want ze tilden me op naar een leven waarmee ik meer had dan met mijn dagen op het gymnasium.
Ik ben niet jaloers op de Cubanen, want er moet daar nog veel gebeuren, maar op één ding wel: er zullen mensen zijn die voor het eerst kennismaakten met de Rolling Stones en denken: daar wil ik meer van horen. En wat is er dan véél!