Genieten

Morgen denk ik er vast anders over, maar gisteren nam ik met enige opluchting afscheid van de zomer. Komt ook doordat mijn karakter zeer bij de herfst hoort. Ik houd ook van de zomer, vooral van zomeravonden en vroege zomerochtenden, maar het duurde allemaal wat te lang dit jaar. En het ging er ook voortdurend over, in onze gesprekken en de media, terwijl er natuurlijk ook nog wel iets anders aan de hand was met ons en alles om ons heen.
Eergisteren fietste ik nog even langs een terras dat altijd veel te vol is. Ik fietste er vaker langs, alleen al om opgelucht te zijn dat ik daar niet hoefde te zitten. Het is een mijn-collega-komt-zo-terras. En als de collega dan eindelijk gekomen is, duurt het heel lang voordat een andere collega een inmiddels ingezakt en lauw biertje komt brengen. Vaak is er een foto van dit terras in de plaatselijke krant te zien. Eronder staat dat iedereen weer volop geniet van het mooie weer. Dat is ook iets zomers: volop genieten. Is iedereen enorm gegund, maar ja, je hebt genieten en genieten. Volgens mij is het niet automatisch genieten geblazen als je op een te vol terras in brandende zon gaat zitten. Misschien dénk je alleen maar: nu zit ik te genieten. Waarom? Omdat iedereen dat denkt. Genieten kan nooit een algemene sensatie zijn, volgens mij. Het is iets intiems, liefst ook niet al te zichtbaar. Wordt volgend jaar vervolgd, na de lente van 2017.
Nu eerst de herfst en dan een winter die waarschijnlijk weer geen echte winter wil worden, maar daarover gaan we alsjeblieft niet zeuren. Nu worden de dagen korter, het licht ziet er zachter uit, de kleur van de hemel is anders. We worden ook een beetje stiller, geloof ik. Heel goed is dat.