Geruststellend

Aan iets vredigs heb ik wel behoefte deze dagen. Daarom prijs ik me gelukkig dat ik voor de rode buurkater mag zorgen, een melancholiek dier dat alleen in huis is achtergebleven, want zijn baasjes moesten per se met vakantie. Hij houdt van rust en regelmaat en daar houd ik rekening mee. Ik zeg dat nu wel, dus dat hij van rust en regelmaat houdt, maar dat weet ik natuurlijk niet zeker. Altijd als ik met dieren omga, stel ik me sterk voor wat ze denken en voelen. Ik ga daar nogal in op, wat me ook helpt in hoe ik communiceer met het dier, want uiteraard praat ik tegen de buurkater. Bijvoorbeeld: `Ja, daar bén ik weer.’ Ik hóór me die woorden zeggen en ook hoor ik dat ik tijdens het uitspreken ervan me inspan niet over te komen als een rare zeikerd. Nee, ze moeten prettig vanzelfsprekend klinken. Ik wil de kalme personificatie zijn van een zekerheid waarop hij kan rekenen. Twee keer daags kom ik, voor het ontbijt en het avondeten. Daarna blijf ik nog even om met hem te spelen. Dat kan pas als hij het eten op heeft, wat nooit lang duurt. Dan gooi ik met een klein voorwerp door de kamer. Hij rent daar achteraan. Ik heb de indruk dat hij dit doet om mij een plezier te doen, als beloning voor mijn zorg. Vorige jaren wachtte ik soms totdat hij in zijn mand ging slapen. In die mand lag een speelgoeddier, een kleine beer, geloof ik. Daar ging hij dan spinnend tegenaan liggen. Ik kende zoiets niet, van dieren, bedoel ik. Het was een geruststellend tafereel. Dat doet hij nu niet meer. Hij is ouder geworden. Net als ik.