Geruststellend

Het is niet goed, denk ik, maar soms heb ik zin ver uit de buurt te blijven van héél veel. Natuurlijk moet ik me bezighouden met de steeds groter wordende groep mensen die elkaar om de haverklap beledigen, niet zo’n beetje ook. Wil er niets mee te maken hebben, maar dat kan niet. Wat ik wil, is niet altijd mogelijk. Als ik zeg wat ik wil zeggen over de mensen die elkaar tot op het bot beledigen, ben ik misschien ook wel beledigend bezig en lees ik dat ik mijn kop eraf moet of zoiets.
Gebeurt allemaal in de samenleving waarvan ik deel uitmaak. Ik loop erin rond, schrijf erover, ben er tot op zekere hoogte van afhankelijk, op sommige mensen en zaken in die samenleving ben ik trots, wat ik aan de samenleving geef, krijg ik soms van de samenleving terug. Steeds vaker gebeurt het dat ik er buiten wil staan, in ieder geval even. Voor zover dat mogelijk is uiteraard. Ik wilde eraan toevoegen dat het tot mijn spijt is, maar dat is helemaal niet waar.
Zaterdagavond bijvoorbeeld speet me niets, terwijl ik ver weg van alles was, gewoon thuis, maar toch. Ik luisterde naar de nieuwe cd van Beyoncé, met naast me een stapel weekendkranten. De telefoon stond niet aan, de laptop idem. In een van de kranten las ik een artikel over uitgaan, een geruststellend stuk, vanwege de strekking dat thuisblijven het nieuwe uitgaan is. Thuis kun je alles hebben, bijvoorbeeld al het eten wat je wilt, gewoon bestellen. Wist ik wel, maar soms wil je het nogmaals weten. In je eentje blijven en ondertussen met iedereen gezellig contact maken. Alle films zien, enzovoort. Enfin, weten we allemaal. Maar ik dacht alleen maar: hoef ik allemaal niet. Bij niets en niemand horen. Topontspanning. Ik was uit.