Geruststelling

Wat ik me van de Margriet Winter Fair moest voorstellen, wist ik niet. Ik was uitgenodigd om iets over mijn nieuwste boek te vertellen en dat doe ik graag. Het evenement voltrok zich in een paar hallen van de Jaarbeurs in Utrecht en toen ik ingang was gepasseerd, kwam ik in de ban van enorme geruststelling. Even dacht ik: we hebben gewoon een paar weken overgeslagen, het is bijna Kerstmis. Misschien wilde ik er wel de hele dag ronddwalen, maar daar had ik de tijd niet voor. Mannen waren overigens zwaar in de minderheid, wat gezien de doelgroep van het tijdschrift begrijpelijk is. Ze zagen er niet uit alsof ze er onder dwang waren. Wel had het merendeel een trui aan, wat binnen de hele entourage niet echt opvallend was. Voor zover ik het kon beoordelen stond bijna alles wat er op de Fair werd getoond en aangeboden, in het teken van de kwaliteit van leven. Daar is uiteraard niets op tegen. Misschien is ook de geruststelling goed voor ons, vooral het beséf dat er nog redenen zijn om geruststelling te voelen. Niet dat men de ogen sloot voor de actualiteit. Ik was er op maandag en om 12 uur werd er een minuut stilte in acht genomen en dat was indrukwekkend op zo’n volle manifestatie. Waar ik me bevond lukte het niet helemaal, want een paar meter verder was er een demonstratie van lachtherapie of zoiets en daar waren de deelnemers de klok uit het oog verloren. Maar ook dat kan samengaan. Toen ik naar de uitgang liep bleef ik even staan bij een tafereel waarover ik nog steeds nadenk: een als Romeinse soldaat verklede man streek met een groot mes over de onderarmen van twee dames die voor hem zaten, geconcentreerd en liefdevol. Een van de dames zag dat ik verwonderd keek en haalde verontschuldigend de schouders op, alsof ze daar niet voor zichzelf zaten maar voor de Romeinse soldaat. Ik weet dat er ook lezeressen van mijn column waren. Weet iemand van hen wat daar gaande was?