Geschrokken

Het zeventigjarig jubileum van de bikini, deze week, gaat een beetje aan me voorbij, merk ik. Dat komt natuurlijk doordat die er altijd was in mijn leven. In mijn vroege kindertijd droegen Nederlandse vrouwen uiteraard nog van die degelijke zwempakken, soms opgevrolijkt door afbeeldingen van bloemen, maar ik was nog te jong om daarover gedachten te ontwikkelen.
De eerste bikini zag ik waarschijnlijk op een foto en wat die toen voor een indruk op me maakte, weet ik helaas niet meer. Ook niet wanneer het was. Wel dat ik het woord af en toe zacht hardop uitsprak. Het klonk aangenaam: geheimzinnig en ook vrolijk. Het hoorde bij een wereld waarin ik mijn draai nog moest vinden.
De eerste bikini die me wezenlijk begon bezig te houden, droeg de oudere zus van een vriend. De bikini was donkerrood. Ik heb het over 1965 en een strand in Zeeland. Die zus vond ik in haar dagelijkse kleding al opvallend, maar in bikini was ze het middelpunt van mijn kleine leven. Ik ging schor van haar praten. Dat jaar werd ik dertien. Ik was al een melancholiek jongetje, maar toen begreep ik ook waar die stemming vandaan kwam. Laat ik het maar samenvatten met `onvervuld verlangen’. Kan genuanceerder, maar die vlag dekt de lading min of meer.
In die vakantie werd ik geconfronteerd met een raadsel waarmee ik toen niet uit de voeten kon. In ons vakantiehuis kwam ik de zus van mijn vriend in de vroege ochtend tegen toen ze de badkamer verliet. Ze was in haar ondergoed. Dat ondergoed zag er precies hetzelfde uit als haar bikini, het was alleen niet donkerrood, maar wit. Ze sloeg geschrokken de armen om zich heen en verdween haastig in haar kamer. Daarover heb ik een paar dagen verward gemijmerd.