Geslingerd

Inmiddels zijn we er gewend aan geraakt dat filmopnamen de tijd in onze straat ruim zeventig jaar hebben teruggezet, een Duitse film over Anne Frank. Sinds maandag ziet het leven er hier anders uit. De Tweede Wereldoorlog is nog niet afgelopen. Voor sommige vooral oudere bewoners kan dat lastig zijn, maar de medewerkers van de film zijn zo vriendelijk dat iedereen er echt van doordrongen is dat het `maar film’ is. Voor huizen met een te moderne uitstraling hangt camouflerend wasgoed van vroeger, waarbij vooral ruime onderbroeken opvallen. Ook staan er hier en daar zeer antieke auto’s. Toen ik gisterochtend naar de straat in het eerste daglicht keek, stelde ik me ineens voor dat het allemaal wáár was, dus dat je op een ochtend wakker wordt en terug in de vorige eeuw bent geslingerd, in de oorlogsjaren waarover je je ouders in het begin van je leven zo vaak hebt horen spreken. Hoe dat kon gebeuren, geen idee, maar je hebt ook niet de gelegenheid daarover na te denken. Je kijkt immers door je ogen van nu naar een leven waarbij je je veel te weinig kunt voorstellen. Natuurlijk, deze situatie is al eens in films en boeken behandeld, maar komt even erg dichtbij. Ik schud een onheilspellende sensatie van me af. Vanavond moet alles pikdonker zijn, opdat we vanuit de lucht niet gezien kunnen worden. De ingangen van de straten zijn met hekken en linten afgezet. Als je bewoner bent, mag je er uiteraard wel doorheen. Buiten de afrastering staat nieuwsgierig publiek dat dat niet mag. Daardoor voel je je nogal stoer.