Gesprek

Iets voor de supermarkt, midden op het trottoir, staat een vriendelijke jongen met een klembord in zijn handen. Het is te laat om hem te ontwijken. Hij zegt: “Goedemorgen. Hoe gaat het met u?” Ik antwoord “Uitstekend” en loop geërgerd door. Ik heb het hier al vaker opgebiecht: daar heb ik onmiddellijk spijt van, ik vind mezelf vreselijk onaardig. Natuurlijk weet ik dat hij me wat wil aansmeren of zoiets en daar heb ik vandaag geen zin in, wat ik ook tijdens een kort gesprek duidelijk kan maken. Overigens vind ik de openingsvraag “Hoe gaat het met u?” niet sterk, want ik kan me niet voorstellen dat het hem interesseert.
Tijdje terug zag ik in de namiddag het televisieprogramma Geloof en een Hoop Liefde, dat ik daarvoor niet kende. Een monter blonde vrouw loopt langs een huis waarop onder de dakgoot een oud-Hollandse spreuk staat waarin het woord Liefde voorkomt. Toevallig staat er een man in de deuropening. De vrouw vraagt: “Is er veel liefde in dit huis?” Aan de man is te zien dat hij écht geen gesprek wil, hij maakt het ook vaag kenbaar, maar ziet uiteraard de camera en wil niet als een botte hork honderdduizend Nederlandse huiskamers in gestraald worden.
Op mijn huis staat geen tekst, maar voor het raam op de eerste verdieping is een hond zichtbaar, geen echte, het is de hond van Kuifje, Bobbie genaamd. Als de bel gaat en ik verwacht niemand, ben ik soms bezorgd: misschien staat er wel een lollig televisieprogramma dat iets over de hond wil weten.
Het is bekend dat er binnenkort verkiezingen zijn. Daar hoort bij dat we spoedig om de haverklap op straat aangesproken worden door optimistische vrijwilligers van partijen.

Graag wil ik levensgevaarlijk leren kijken.