Gesprek

Geen zin? Geen zin? Dan máák je maar zin! Wie kent die woorden niet? In onze kinderjaren werden ze vaak tegen ons gezegd, want toen had je vaak geen zin in iets. Of dat vaker dan later was, weet ik niet. Wel dat ik vind dat je het mocht zeggen wanneer je kon uitleggen waaróm je ergens geen zin in had. 
Ik merk dat ik nu in de verleden tijd praat, wat komt doordat ik steeds minder met situaties geconfronteerd word waarin ik geen zin heb. Heeft dat met een manier van leven te maken? Soms zeg ik: “O nee, dat doe ik niet.” En ik kan eraan toevoegen dat er geen haar op mijn hoofd aan denkt. Dan is het ook duidelijk dat ik er geen zin in heb. Het is alleen wat stelliger. Voor het effect maakt het geen verschil, maar toch klinkt het anders. Ergens geen zin in hebben heeft altijd meteen wat van gezeur.
Toch zeg ik het nog weleens, bijvoorbeeld: “Ik heb geen zin meer iets over Marco Kroon te lezen.” Ik kan het uitleggen. Of het terecht is, durf ik niet te zeggen, maar ik heb altijd het gevoel in de maling te worden genomen door die man. Veel te vaak blijkt er iets niet waar te zijn, terwijl niemand het over `leugens’ durft te hebben. Het is duidelijk dat Defensie in de maag zit met de hoogste militaire onderscheiding die Kroon kreeg. Graag laat ik het aan me voorbijgaan.
Dat is trouwens wel een prettige vertaling van `geen zin hebben in’: graag laat ik het aan me voorbijgaan.
Minister Ank Bijleveld heeft `een goed gesprek’ met Kroon gehad. Als je voor een goed gesprek wordt uitgenodigd, is er iets aan de hand waarvan je niet wilt dat het er aan de hand is. Maar in principe zou je altijd zin moet hebben in een goed gesprek. Want ze zijn er nog maar veel te weinig, goede gesprekken.