Gesprekjes

“Dat is dan 22,20. Heb je er misschien 2,20 bij. O ja, goed zo. Fantastisch. Uit de kunst. Dan geef ik u…” Dat soort tekstjes gaan we missen. Contant geld wordt ouderwets. We betalen alles pinnend, steeds meer. Begrijpelijk, maar ook jammer. Het hééft wat, in je zakken naar biljetten en muntstukken zoeken en dan blij zijn dat je het bedrag bij elkaar krijgt. Je weet bovendien van tevoren wat er aan de hand is: als je zakken leeg zijn, zijn ze leeg.
Als ik mijn betaalpasje niet kon vinden, vroeg ik weleens: “ Kan ik ook met echt geld betalen?” Als ik naar mijn pasje kijk, denk ik niet aan echt geld, ik hoop alleen dat er genoeg op staat, terwijl ik weet dat er niets op het pasje staat, maar dat het verbonden is met een systeem dat zo veelomvattend en onbegrijpelijk is dat ik er niet eens aan durf te denken.
Met echt geld betalen - als je binnenkort zoiets zegt, hoor je bij een andere tijd die hartstikke voorbij is.
Waar ik altijd slecht in hang, zijn de gesprekjes die je rond het pinapparaat moet voeren. Je steekt je pas erin of houdt die erboven of naast en dan gebeurt er niets. “Hij is traag vandaag,” zegt de bediener van het apparaat, iets wat hij waarschijnlijk al 50 keer gezegd heeft, zo klinkt het ook, maar uit vriendelijke beleefdheid wil je natuurlijk iets terugzeggen: “Ach, dat zijn we allemaal soms.” Heb je ook al vaak gezegd, te vaak, maar je doet je best niet zo te klinken. Ook wordt er dikwijls over het apparaatje opgemerkt: “Hij is een beetje in de war vandaag.” Weer wil je gezellig meedoen: “Ach, dat zijn we allemaal soms.”
Met echt geld heb je dat allemaal niet. Soms zegt het apparaat dat je geen saldo hebt. Moet je ook érg grappig over leren doen.